บ้านของฉัน

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่บ้าน ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ไม่แน่ใจในความรู้สึกที่เกิด หรือที่ได้สัมผัส
อาจจะเป็นเพราะกายกับใจเราได้อยู่ตรงนี้กระมัง ฉันจึงมีความรู้สึกเหมือนว่าได้อยู่บ้านจริงๆ


คิดถึงคำของพี่โก๋ ว่าเราควรหมั่นบีบเมล็ดงา ปี๊ด ปี๊ด แม้มันจะได้น้ำมันเพียงหยดเล็กๆ แต่เมื่อค่อยๆนำมา รวมกันมันก็จะเยอะเอง เราไม่ควรบีบหนึ่งเมล็ด แล้วหลงระเริงและหยุดอยู่เพียงนั้น หรือเราไม่ควรหวังน้ำมัน ในโหลใหญ่ทีเดียว ทั้งๆที่เรายังไม่ได้เริ่มบีบมันด้วยซ้ำ ได้น้ำมันทีละน้อยๆก็อย่าเพิ่งเบื่อไปก่อนล่ะ
คำพูดเหล่านี้ลอยมากับสายลมเย็นเบาๆให้นึกถึง


การเดินทางที่ผ่านมา กระเป๋าก็สุดแสนจะหนัก แต่ก็แอบดีใจที่ไม่มีความโกรธ ความหงุดหงิดอยู่ในกระเป๋าให้ เราต้องแบกมันเพิ่มเข้าไปอีก หนักก็รู้ว่ามันหนัก ปวดก็รู้ว่ามันปวด....อ่า.....ปวดง่ะ


การเดินทางมาที่นี่ สิ่งที่ตั้งใจอีกอย่างนอกเหนือจากการเรียน Textile Craft & Design นั่นก็คือการทำสวน
แต่ว่าวิชานี้ไม่ได้ลงคอร์สแต่อย่างไร ตั้งใจทำทุกๆช่วงของแต่ละวัน คอยรดน้ำเมล็ดพันธุ์ที่ดี และคอยดูแลเมล็ดพันธุ์ที่ไม่น่ารักอยู่เรื่อยๆ อีกหน่อยก็จะมีสวนที่งดงามและมีบ้านที่น่ารัก เน๊อะ เนอะ


หายใจเข้า หนาวววววว

หายใจออก ฉันเป็นหมีขั้วโลกอ้วนกลมอ้วนกลมหรือเปล่าเนี่ย (*,*)


ยังคงเบิกบานด้วยรอยยิ้ม
สาวน้อยทอผ้าและทำสวน.....