ค่ำคืนสุดท้ายในห้องสีม่วง

คืนนี้คงจะเป็นคืนสุดท้ายที่ได้นอนในห้องห้องนี้แล้วสินะ
กว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกที อาจจะหนึ่งปี สองปี สามปี หรือสี่ปี ไม่มีใครรู้ได้


ใครต่อใครถามว่า ตื่นเต้นบ้างหรือยัง
ประโยคคำถามนี้มักจะทำให้เจ้าตัวผู้ที่จะกำลังเดินทางต้องหยุดไปแปบนึงเพื่อคิดว่ากำลังรู้สึกไรเหรอ
ทำไมล่ะ ใยเจ้าไม่มีความตื่นเต้นบ้าง


อาจจะเป็นเพราะมีผุ้ร่วมเดินทางไปด้วย
อาจจะเป็นเพราะมันยังไม่ได้เหยียบสนามบิน
อาจจะเป็นเพราะยังวุ่นๆ งงๆกะทุกอย่างที่ตระเตรียม
อาจจะเป็นเพราะเจอคนมากมาย หลากหลายเวียนเข้ามา


เท่าที่รู้คงจะเป็นเพราะเรายังไม่ได้ "หยุด" เลยตังหาก
หยุดที่จะรับรู้ความรู้สึกภายใน


จะปรับตัวได้ไหมนะกับการเจอผู้คนมากมาย เลี้ยงแล้วเลี้ยงอีก
กับความตรงกันข้ามของผู้คนที่นู่นที่แทบจะไม่มีให้เห็น


ค่ำคืนนี้ดีใจมากที่เรามีความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นบ้างแล้ว
จริง... มือที่กำลังจับตะเกียบ...หัวที่กำลังคิดปรุงแต่ง ว่าฝรั่งจะคิดไงกะการใช้ตะเกียบหมุนบะหมี่เข้าสู่ปาก
ความตื่นเต้นบังเกิด...หยุดที่จะรับรู้ความรู้สึกข้างใน


ดีไม่น้อย ถ้าการไปครั้งนี้ จะฝึกให้เราได้ภาวนาทุกขณะ
ดีไม่น้อย ถ้าการไปครั้งนี้ จะทำให้เรารับรู้ความรู้สึกตามความเป็นจริง
ดีไม่น้อย ถ้าการไปครั้งนี้ จะเป็นก้าวสำคัญที่จะเดินต่อไป
ดีไม่น้อย ถ้าการไปครั้งนี้ จะสามารถนำความรู้มาใช้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น
ดีไม่น้อย ถ้าการไปครั้งนี้ จะทำให้ผู้อื่นที่เรารัก ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในรูปแบบของแต่ละคน


ขอบคุณป๋าที่ทำให้มีวันนี้ ขอบคุณแม่ที่วันนี้เราได้คุยกัน...อ่าจะร้องไห้
ขอบคุณพระ สำหรับความเมตตาและคำเทศน์ที่เตือนสติทั้งหลาย
ขอบคุณครอบครัวพระที่เลี้ยงลูกคนนี้เหมือนลูกแท้ๆ
ขอบคุณพี่ ป้า น้า อาที่ดูแลหลานคนนี้อย่างดี
ขอบคุณแรงใจจากเพื่อนๆ พี่ๆ และสังฆะทุกๆคน


ไม่มีจากไป ไม่มีกลับมา No coming, no going
ไม่มีก่อนนี้ไม่มีวันหน้า No after, no before
โอบเธอไว้แนบใจฉัน I hold you close to me
ปลดปล่อยเธอจากพันธนา I release you to be so free
เพราะตัวฉันอยู่ในใจเธอ Because I am in you,
และเธออยู่ในฉันนี้ and you are in me
เพราะตัวฉันอยู่ในใจเธอ Because I am in you,
และเธออยู่ในฉันนี้ and you are in me