วันพุธที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2551

เหตุการณ์ไม่สมมติ

เด็กหญิง ก พูดว่า:

สนุกกับงานก็ดีใจ

เด็กชาย ข พูดว่า:

ใจดีกับงานก็สนุก

ฉันรู้... หรือ ฉันไม่รู้.....

ฉันรู้...

บางเวลา...เธอไม่อยากจะรับฟังอะไรเลย

บางเวลา...เธอก็อยากจะเดินหนีไปให้พ้นจากที่ตรงนั้น

และบางเวลา...ความร้อนในใจมันก่อตัวขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่เกิดอะไรขึ้น

และบางเวลา..อยากจะพูดอะไรเพื่อให้เธอเจ็บ

และบางเวลาเธออยากจะมีใครสักคนที่คอยรับฟังเธอบ้าง

หลายครั้ง... ที่เธอเฝ้าถามตัวเองว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้

หลายครั้ง...ที่เธอเฝ้าถาม ว่านานเท่าไรแล้ว ที่เธอไม่ได้เป็นแบบนี้

หลายครั้ง...ที่คำพูดจากหลายคนวนเวียนเข้ามาในหัว

หลายครั้ง...ที่เธอกลับมาสู่ตัวเธอเอง

หลายครั้ง...ที่ลมหายใจช่วยปลอบประโลม

และช่างเนิ่นนาน ที่ความรู้สึกแบบนี้ยังคงอยู่

แต่เมื่อมองดีๆ มันไม่ได้อยู่ตลอดเวลา

และมันไม่ได้คงเดิม

และวันนี้ วันที่อยู่ดีๆ ความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไป

ฉันรู้....

แต่วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

ฉันไม่รู้....

ครูที่นี่เป็นแบบนี้


หลังจากที่เพื่อนปีสองพรีเซ้นท์งานเสร็จ


หลังจากนั้นไม่นาน หันไปอีกที


เหล่าครูๆ เทกไทล์ก็เป็นแบบนี้






ของของเค้าดีจริง

สาวโสด


ความเชื่อโบราณของญี่ปุ่น สวีเดน อาจรวมถึงไทย


ถ้าหญิงใดทอผ้าแล้วทำกระสวยใส่ได้ตก เท่ากับเลื่อนระยะการแต่งงานออกไป ๑ ปี


เด็กเทกไทล์คงจะโสดสนิทกันแน่ๆ เพราะทำตกกันวันละไม่รู้กี่รอบ


แม้แต่ครูก็ไม่เว้น แต่พอครูทำตกเท่านั้นแหละ....


"ฉันแต่งงานแล้วย่ะ" หึหึหึ