หลงลืมและหลอกลวง

คุณ ก : แปลกเนอะว่าวันๆนึง เรามักจะมองแต่สิ่งที่อยู่ข้างหน้า ที่มันไกลตัวออกไป
โดยที่เรามักจะลืมมองสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเราแท้ๆ
คุณ ข : .....
คุณ ก : ดูสิมีวันไหนบ้าง ?? ที่เราได้มองเห็นขนตาของเราเอง


คุณ ข : นั่นสิ แล้วคิดดูดิว่า สิ่งที่เราเห็นน่ะ บางทีอาจไม่มีอยู่จริงแล้วก็ได้
คุณ ก : .....
คุณ ข : ดูสิ แสงดาวที่สวยงามที่เราเห็นอยู่ บางทีดาวดวงนั้นอาจจะดับไปแล้วก็ได้ ใครจะรู้??

เอ็มเอสเอ็นเตือนสติ

พอดีว่าใช้เอ็มเอสเอ็นที่ถูกตั้งค่าไว้เป็นภาษาไทย
แล้ววันดีคืนดี ก็กดไปเลือกสถานะ "เดี๋ยวกลับมา" หรือ Away นั่นเอง


แต่ไอ้ที่เห็นแล้วยิ้มได้ก็เป็นเพราะว่า มันเรียกสติเรากลับคืนมาในทันทีทันใด

เพราะหน้าต่างมันขึ้นชื่อว่า "เดี๋ยวกลับมา อยู่ในปัจจุบัน"

โปสการ์ด

มีคนบอกไว้ว่า บนโปสการ์ดมันมีเรื่องราวมากมาย
และมันก็ง่ายมากที่จะถึงมือผู้รับ
และมันก็ง่ายมากที่จะหล่นหายไปกลางทาง


บางทีท่านบุรุษไปรษณีย์อาจจะหมั่นไส้ในความเลี่ยนของมัน
หรือบางทีลมอาจจะพัดมันตกน้ำไป..ใครจะรู้


สิ่งสำคัญของมัน..อาจไม่ได้อยู่ตรงที่มันถึงมือผู้รับหรือเปล่า
เพราะคนรับไม่ได้รู้หรอกว่าจะมีโปสการ์ดใดๆมาถึงตน
แต่สิ่งสำคัญอยู่ที่ผู้ส่งต่างหาก ว่าเค้าคนนั้นมีความสุขกับการได้เขียนและส่งไปเช่นไร
มันเป็นเพียงความรัก ความปรารถนาดีที่มอบให้ และต้องพร้อมที่จะไว้วางใจมันเช่นกัน

วิกฤตเป็นโอกาส

เมื่ออาทิตย์ก่อน ขณะขับรถไปตามถนนเกษตร-นวมินทร์
อยู่ๆรถก็ติดเอาเรื่อง
ดึกก็ดึกแล้ว
หงุดหงี๊ดหงุดหงิด
พอรถค่อยๆเคลื่อนก็ได้รู้ว่าข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุขึ้น...อืม..ม...ความสงสัยก็เริ่มลดลง
พอรถเคลื่อนไปบริเวณเกิดเหตุ ใจก็เต้นตึกตัก ตึกตัก อยากจะกรี๊ดออกมา
แต่ที่กรี๊ดไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เป็นเพราะเจอเพื่อนสมัยประถมที่กำลังอยู่ในเครื่องแบบ
ไม่ใช่เครื่องแบบนักเรียน ไม่ใช่เครื่องแบบชุดพละ
ไม่ใช่ผ้าขาวม้า อันเป็นชุดประจำตัวไม่ว่าเขาคนนั้นจะไปงานใดก็ตาม
แต่ที่เห็นเป็นเครื่องแบบอาสาสมัครหน่วยกู้ภัย
ความหงุดหงิดเปลี่ยนเป็นความซึ้งใจ...ในความงดงามของเพื่อนคนนั้น
ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ...อ้ายบุญ บุญฤทธิ์ โพธิ์แก้ว