วันศุกร์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เพียงได้แต่เป็นสาวน้อยที่ยังคงทอผ้า


การทอพรมผืนยาวๆ ทำให้เราไม่เคยได้เห็นภาพรวมของทั้งหมดว่ามันเป็นอย่างไร

เห็นเพียงแต่ผ้าบนหน้ากี่เท่านั้น

อยากจะชื่นชมในความสวยก็ไม่ได้ อยากจะรื้อมาแก้ไขก็ไม่ได้

บางทีมันอาจกำลังให้เห็นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

จุดหมายไม่ใช่สิ่งสำคัญอันใด

การกระแทกฟันหวีหนึ่งครั้ง บางครั้งความแรงของมันยังไม่ทำให้เรารู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ตรงนี้

การพุ่งเส้นด้ายแต่ละครั้ง เต็มไปด้วยความคิดสู่อดีตและอนาคตมากมาย

บางครั้งเหนื่อย ผ้าที่ทอจึงออกมาหลวม

บางครั้งหงุดหงิด ผ้าจึงออกมาแน่น

หลายหลายเรื่องราวบนผืนผ้าผืนนี้


แต่ใครเล่าจะรู้

…..


ถ้ามิได้กำลังอยู่ในปัจจุบัน

4 ความคิดเห็น:

เพนกวิน กล่าวว่า...

คงอยู่ที่แค่ได้ทอได้ไปเรื่อยๆ

ก็เหมือนชีวิต เราก็ได้แต่มีชีวิต
เดินทางไปบนเส้นทางชีวิตตัวเอง
ไม่เคยรู้ว่าช่วงขณะหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
อยากจะย้อนกลับไปแก้ไขอดีตก็ทำไม่ได้
สำคัญแค่เราได้ออกเดินทาง
และเดินอยู่กับมันอย่างเต็มเปี่ยม

ying+ กล่าวว่า...

ภาวนากับการทอผ้า
โอ้ววว
ไม่ใช่ใครๆจะทำได้่ง่ายๆนะเนี่ย

เขียนมาลงวารสารเลยดีกว่า
อุอิ

Aor Sutthiprapha กล่าวว่า...

can I give my story about clay throwing meditation bang dai pow a'?

ONLY OBSERVATION กล่าวว่า...

บนเส้นทางการแสวงหาของชีวิต มันต้องมีช่วงเวลาของการเคี่ยวกรำตัวเอง และการเผชิญกับภาวะกระวนกระวายทางอารมณ์ความรู้สึก สัญชาติญาณแห่งชีวิตสั่นคลอน ไม่ง่ายที่จะไปถึงจุดที่รู้ว่าเราควรอยู่ร่วมกับมันอย่างไร แต่เป็นสิ่งที่ "ต้อง" ค้นหากันไปตลอดทั้งชีวิต

เป็นกำลังใจให้เธอเสมอนะสาวน้อย :)